- Wat zie je dan?
- Daar, kijk dan.
- Ik kijk toch.
- Nou, dan zie je dat daar toch?
- Wat bedoel je nou?
- Waarom zie jij het niet?
- Wat is hier nu te zien?
- Die boom daar, die schitterende boom die in de bloei staat.
- Ow dat. Ja dat is een boom...
Zomaar een bedacht gesprekje. Zou zomaar een echt gesprekje kunnen zijn toch? Het verbaasd mij wel eens hoe anders mensen naar de wereld kijken. Hoe anders ik zelf soms kijk.
Een paar jaar geleden had ik het 'taarten-versier-virus' helemaal te pakken. Op hetzelfde moment had mijn moeder een ander 'virus' te pakken (wat weet ik niet meer). We deden allebei enorm veel inspiratie op in wat we overal zagen, alleen totaal anders! Het grappige was, dat ik overal, waar ik ook keek, inspiratie zag voor het versieren van taarten. Alles wat ik zag vertaalde zich automatisch in mijn hoofd naar een taart. Ik keek totaal anders naar de wereld dan ik eerder had gedaan!
Toen ik besloot geen suiker meer te eten, verdween dit virus langzaam, aangezien het niet zo leuk is om taarten te versieren met mierzoete marsepein om ze vervolgens niet op te eten.
Afgelopen herfst werd ik gegrepen door de bladeren die overal om me heen waren. Als ik fietste stopte ik met fietsen om een aantal bladeren op te rapen. Ik vond ze zo prachtig! Allemaal waren ze verschillend en mooi op een andere manier. Ik besloot mijn herfstsjaal te maken. Toen ik met dat project bezig was, zag ik overal bladeren. Helemaal gevangen door een nieuw virus. Ik genoot veel meer van de verkleurende bomen en alle bladeren die op de grond lagen.
Bijzonder dat je door zo'n project veel meer kan genieten van wat je ziet. Je ziet dingen die je nog nooit eerder hebt gezien.
Hetzelfde geldt voor mijn winterproject. Ik heb meer genoten van de winter dan ik normaal doe. (Natuurlijk was het niet alleen genieten, kou is niet fijn.. Maar toch, ik zag vooral de schoonheid).
Zo ben je ineens gegrepen door iets, gefascineerd. De wereld ziet er ineens anders uit.
Op naar het volgende virus;)
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten