Vertrouwen - twee bomen

Terwijl ik bezig was met het thema 'vertrouwen' voor één van de winnaars van de pakketjes, kwam het volgende verhaal bij mij naar boven.

(Het thema van dit verhaal is niet origineel, ik heb het niet zelf verzonnen, het is een bekende parabel, ik heb enkel details toegevoegd en het verhaal uitgebreid).

Ooit waren er twee bomen. Ze stonden beide aan één kan van een klein riviertje. De hele dag, elke dag, konden ze elkaar bewonderen. Eerst waren het nog jonge boompjes. Ze zagen niet dat ze verschillende bomen waren. Toen ze nog zo klein ware, groeiden ze gestaag. Het ene boompje, een eik, ontdekte dat de andere boom elke zomer weer net iets langer was dan hij zelf. Langer en voller van bladeren. Eerst vond hij dit niet erg. Het deed hem niets.
Maar op een dat veranderde dat. Hij zag ineens, iets achter de andere jonge boom, twee andere bomen staan. Een hele kleine boom en een hele grote boom. De kleine boom, schokte hem. De bomen stonden namelijk zo dicht op elkaar en de kleine boom kon niet meer groeien, omdat hij de takken van de andere boom al had bereikt. Hij zag ineens wat voor consequenties het had om kleiner te zijn. Dit betekende dat hij altijd in de schaduw van anderen zou staan. Hij zou nooit de zon te zien krijgen. En dus besloot hij om te groeien.

Het was het enige waar hij aan kon denken. Alle energie die hij via zijn bladeren en wortels binnenkreeg stopte hij in zijn groei. En het werkte. Aan het einde die zomer was hij enkele centimeters groter dan de andere boom. Het jaar daarna wel 10 centimeter. En daarna groeide hij elk jaar 15 centimeter. Nog nooit was een boom zo snel gegroeid. De andere bomen waren verbaasd over deze eik. De eik was trots op zichzelf. Langzaam kreeg hij ook meer aanzien onder de andere bomen. Hij werd als wijs en machtig beschouwd. Ze raadpleegden hem over het komen en gaan va de seizoenen, het weer en groeimethoden. Het meeste vroegen ze hem naar de zon, want hij kon die het beste zien.

Door de jaren heen had de eik minachting gekregen voor de boom tegenover hem.Die groeide helemaal niet zo hard. nog erger, hij deed niet eens zijn best om te groeien. Hij stond daar maar een beetje, te staren in het water. Soms fluisterden haar bladeren iets in de wind, maar het meeste klonk hem als onzin in de oren.

Ze waren zo verschillend als bomen maar kunnen zijn. De eik statig, slank en hoog, héél hoog en groot. En de ander, gericht op het water onder haar, dik en klein.

Zouden wij mensen ook niet kiezen voor de eik? Zijn uiterlijk en gedrag zijn zo herkenbaar voor ons. Zijn ambities reflecteren die van ons. Maar wacht, het verhaal is nog niet voorbij.

Op een dag fluisterden de bladeren van de dikke, kleine boom: 'er komt storm. Storm zo groot, zo wild, als we nog nooit hebben gezien. Het zal onze bladeren afrukken en onze takken breken. Er zullen zelfs bomen omvallen' Zij fluisterde het niet als waarschuwing, maar had hij dat wel gedaan, dan had dat geen zin. Niemand luisterde ooit naar haar.

En daar kwam de storm. Hij raasde en tierde alsof hij verschrikkelijk boos was op het hele bos. Hij rolde over het bos heen en liet alle bladeren heen en weer zwiepen. Bladeren werden losgerukt. Takken braken en vlogen alle kanten op. De slankge eik werd alle kanten op geblazen. Hij was in paniek. Hij voelde de wind aan zijn wortels trekken. Hij probeerde zich beter vast te klampen in de grond, maar zijn wortels waren te kort en slap. Langzaam voelde hij zichzelf omvallen. Het enige voordeel van zijn slankheid was dat hij precies tussen alle andere bomen heen kon vallen. Geen enkele andere boom werd door hem geveld.

Iedereen treurde om het vallen van deze boom. Iedereen, behalve de dikke boom. Zij fluisterde: 'Zien jullie niet dat zijn ambitie hem geveld heeft, niet de wind? Hij wilde groter zijn dan iedereen, maar hij vergat zijn wortels. Zie, dat zijn geen sterke, goede wortels' wees ze naar de omgevallen eik.

De andere bomen zagen in dat ze wijze woorden sprak. Vanaf dat moment zagen ze haar als hun nieuwe leidster. De dikke boom dacht enkel: Ze zullen mij net zo snel verstoten en vergeten als ik een fout bega. Waarom vertrouwen ze niet op hun eigen wijsheid? Dat is de enige manier om groots te zijn.'

Ze stond daar nog vele honderden jaren, verzonken in haar eigen wijsheid...

Liefs