Zeg hé hè, hoe gaat het nou met dat boek van jou?

Ehm, tjah, ach, je weet wel...

(En dan iets in de trant van: morgen ga ik weer aan de slag, dan zal het vanzelf lukken. Enz, noem maar op!)

Stamel ik terug naar mezelf, als ik die vraag stel aan mijn kleine schrijvertje. Ja, dat schrijvertje, dat heeft het niet makkelijk in mij. Want, er wordt natuurlijk wel geschreven door mij, maar niet aan mijn boek. En mijn schrijvertje, vindt het niet genoeg dat denkertje zich ermee bezig houdt. Nee, hij wil schrijven!

Al eerder schreef ik dat ik géén boek schrijf, maar wel bezig bleef met deze verhaallijn. Hoe staat het er nu voor?

Nou, op dit moment is er geen boek, zelfs nog geen hoofdstuk. En dat heeft allerlei redenen. Goede en slechte natuurlijk. Zonder hier een excuusblogje van te maken, wil ik toch wel een aantal redenen noemen waarom ik niet heel hard schrijf aan mijn boek. Onderverdeeld in verschillende categorieën.

Geen tijd

Tijd is te maken, altijd, dat is waar. Maar, ik ben net begonnen met nieuw werk (jippie!), en dat is vermoeiend en neemt best wat van mijn tijd in beslag. Naast het werken zelf, wat tijd kost, ben ik daarna vaak moe en heb ik geen zin meer om te schrijven.

Onzekerheid

Kan ik het wel? Wat weet ik nu over dans (het onderwerp van het verhaal)? Ach, er zijn eindeloze onzekerheden in mezelf te vinden.

Een boek?

Wil ik wel echt dat het een boek wordt? Of ging het meer om het proces en hoorde dit proces bij mijn afgelopen tijd en wil ik nu mijn aandacht op iets anders richten?

Ach ja, zo zijn die twijfels, vragen en onzekerheden er in mij. Ik weet het even niet, geen idee of het een boek wordt of niet. Maar dat is oké, ik blijf het onderzoeken. Het idee, de verhaallijn, blijft wel in mijn hoofd hangen..

Ondertussen vouw ik nog maar wat jurkjes, gewoon, zomaar. Heerlijk, die verschillende kleurtjes.

Liefs