Het is zoveel makkelijker om rond te lopen, op te ruimen, wat aan te modderen en een boek te lezen. Terwijl ik dat eigenlijk niet echt wil.
Ik struikel over mezelf en zie mezelf liggen. Ja, daar lig je dan mooi. Met jezelf in de knoop en zonder een uitweg. Tjah, hoe los je dat nu weer op.
Eventjes droom ik groot, maar dat was voor ik struikelde en mezelf zag liggen. Want zodra ik mezelf zie, zie ik dat die dromen nooit kunnen zijn.
Of vraagt het gewoonweg om een beetje lef.. Ach, ik blijf nog even liggen geloof ik...
Liefs
Aaah, soms val je om, meestal sta je weer op...... Accepteren dat het zo is, is vaak het moeilijkst. Wees lief voor jezelf!
BeantwoordenVerwijderenHannah
Als ik rust neem of stil sta dan borrelt er 'n innerlijke confrontatie op (tussen m'n willen, "'t externe" moeten en 't voelen dat 't wel welletjes is) en dat wil ik niet. Ik wil niet naar m'n innerlijke stemmetjes luisteren (voelt zo ingewikkeld), ik wil ook niet door mezelf beperkt worden en al helemaal niet voelen dat 't fijn voelt rust voor mezelf te hebben (als eenmaal de stemmetjes stil zijn). Ik moet door, door, door en nog eens door. Maar soms, als ik let op m'n ademhaling.. 4 tellen in.. 8 uit... en 't me ook nog eens lukt.. kom ik in 'n aangename ontspanning (al is het maar voor even) dan ontsnap ik even van de stemmetjes en kan ik eindelijk genieten van de rust waarin ik verkeer... 't middelpunt van m'n eigen tornado.... Liefs en succes Annelot!
BeantwoordenVerwijderen