Muziek in verhaal #2

Daar staat ze dan, de kleine danseres. Ze heeft net een papiertje in haar handen gedrukt gekregen. Ze had één minuut om het te lezen, daarna werd ze het podium opgeduwd. Ineens moest ze dansen. Oef.

Ja, het was haar eigen idee, maar nu haar enthousiasme wat gezakt was, was het toch wel een ander verhaal.

Ja, ze wilde dansen. En nu kreeg ze de mogelijkheid om betekenis te geven en over te brengen. Ze kreeg zomaar alles wat ze wilde.

Nu stond ze op het podium. Nu kon ze niet meer terugkrabbelen. Daar stond ze dan. 

Ze stond te bibberen en te schudden. Angst en onzekerheid kwamen naar boven. Ow, ow, ow, waar ben ik aan begonnen? Dit kan ik helemaal niet! 

Zo voel ik me nu een beetje. Mijn enthousiasme is wat gezakt, maar het is alsof er een overeenkomst is. Jullie hebben het gelezen, dus nu moet ik het gaan doen. En ik wil het ook wel heel graag, maar het is eng. Nu ben ik dichter bij één van mijn doelen realiseren dat maakt me bang.

Maar goed, ik voel genoeg kracht om dit echt te gaan doen. Ik weet dat ik weerstand zal tegenkomen en andere moeilijke momenten, dat hoort erbij. Zonder is het geen creatief proces.

Ik heb mezelf een paar doelen en regels gesteld:

- Elke dag een uur luisteren naar de muziek, dansen op het nummer en er over schrijven. Achter elkaar.
- 100 liedjes, en dus 100 verhalen / gedichten verzamelen. Minimaal, meer mag altijd.
- Dit proces ga ik de komende 100 dagen doen. (Dat betekent tot half maart). Maar als dit niet haalbaar is, stel ik dit bij.

Liefs