donderdag 27 februari 2014

Op zoek naar werk - werken met een beperking

Het eerste wat bij mij opkomt als ik denk aan het zoeken van werk voor mezelf, is mijn fysieke beperking. Dan stel ik mezelf twee vragen: kan ik wel werken? En: moet ik mijn beperking noemen of niet?

Waarschijnlijk zijn die twee vragen voor de meeste mensen met een fysieke (of geestelijke) beperking wel herkenbaar. Het zijn de logische vragen, de vragen die het meest voor de hand liggen. Maar ik wil het juist niet hebben over die vragen. De antwoorden op die twee vragen maken mij namelijk nooit zo vrolijk.

Daarom benader ik het zoeken naar werk eens een keer anders. Dit heb ik niet zelf verzonnen, maar komt uit het boek Welke kleur heeft jouw parachute? van Richard N. Bolles.

Volgens hem is er van een handicap pas echt sprake als je iets niet kunt. Dan maakt hij er een rekensom van: stel dat er in 4341 mogelijke vaardigheden zijn. Een gemiddeld mens kan daar misschien 1341 van. (De cijfers zijn compleet willekeurig). Deze persoon is gehandicapt, want hij kan niet alles. Iedereen is dus gehandicapt! Jouw handicap is dus helemaal niet zo bijzonder, tenzij je totaal geobsedeerd bent doordat je gehandicapt bent. Dan denk je dat je helemaal niets kunt, terwijl dit waarschijnlijk niet waar is. Maar dit werkt wel door in je relatie tot de potentiële werkgever, waardoor de kans groot is dat je de baan niet krijgt. Na dit stuk tekst geeft hij in het boek enkele oefeningen om te ontdekken wat jouw vaardigheden zijn.

Wat een vernieuwende benadering van handicaps in het werkveld! Ik denk dat dit voor veel mensen met een beperking een eyeopener kan zijn, omdat ze zich misschien blind staren op het hebben van een beperking. Er zijn misschien wel dingen die jij wel kunt, waar je goed in bent, maar wat andere 'normale' mensen niet kunnen. Zou goed kunnen toch? Ik denk dat je door de oefeningen in het boek ook meer zelfvertrouwen krijgt om op zoek te gaan naar het werk wat bij jou past.

Natuurlijk is dit ook wel een beetje simpel neergezet. Sommige beperkingen zorgen er voor dat je helemaal niet kunt werken. Dat wil ik helemaal niet bagatelliseren ;). Hij zegt ook nergens dat iedereen zou kunnen werken, maar daar gaat het stukje ook eigenlijk niet over.

Ik denk dat je als werkzoekende met een beperking wel wat zelfvertrouwen kunt gebruiken. Ga dus op zoek naar vaardigheden en eigenschappen die bij jou horen en waar je goed in bent.

(Overigens, hij noemt nog veel meer soorten handicaps: ik ben te verlegen, ik heb niet genoeg scholing gehad, ik kom uit een andere branche, ik ben te dik, ik zit te dicht tegen mijn pensioen aan. Ook allemaal dingen die mensen van zichzelf kunnen vinden waardoor ze minder over zichzelf denken.)

Nu maar aan de slag met de oefeningen, zodat mijn (werk)zelfvertrouwen kan groeien.

Liefs

dinsdag 25 februari 2014

Al dagen..

Al dagen probeer ik de een aantal woorden te vinden om op mijn blog te zetten, zodat er een verhaaltje ontstaat. Ik geloof niet dat het lukt ;).

Voor nu een foto, van een schilderij dat ik maakte. Het is best groot (voor mijn doen dan hè?): 70 x 90 cm. De meeste dingen die ik maak vind ik niet mooi, maar dit heeft wel iets. Ik kan er nog steeds uitgebreid naar kijken en daarom hangt het nu ook boven de bank.


Er is veel in te zien, veel betekenis. Maar ja, woorden hè, die kan ik niet zo goed vinden. Dus voor nu alleen deze foto.

Liefs

dinsdag 18 februari 2014

Wat tekeningen #1




Ik experimenteerde met stift/fineliner en pastelkrijt. Gewoon wat uitproberen, zonder van tevoren te bedenken wat het wordt. En eigenlijk, ben ik stiekem wel tevreden met het resultaat ;). 

Liefs

zondag 16 februari 2014

Innerlijke criticus #2

Mijn innerlijke criticus is, net als ikzelf, volop aan het werk. Elke dag vindt hij wel iets wat hij niet leuk vindt aan mij en waar hij vervolgens luid en duidelijk iets over gaat zeggen. Jammer genoeg kan hij nogal overtuigend zijn en kan hij gedachtes en gevoelens veroorzaken die een hele dag blijven hangen. Gelukkig is dat niet altijd zo. Hoe ik dat doe? Hier een voorbeeld van hoe ik mijn innerlijke criticus te slim af ben. 

Woensdagochtend word ik veel te vroeg wakker. Ik blijf liggen en ga nog wat lezen. Maar ondertussen groeit er een gevoel in mij wat nog geen woorden heeft. Het groeit, tot het een gedachte is geworden: ik ga geen boek schrijven. Waarom zou ik een boek schrijven?

Oh, oh. Daar is mijn innerlijke criticus alweer. Terwijl ik hem gisteren uitgebreid de aandacht had gegeven, nadat er een beginnend gevoel van geen zin hebben in een boek schrijven opkwam. Ik dacht dat het hielp, maar nee hoor, vanochtend is hij al weer terug.

Het is een overheersend gevoel, een gevoel en gedachte die zo vaststaan, dat ik echt overtuigd ben dat ik geen boek wil (en kan) schrijven.

Gelukkig bleef ik niet in deze gedachte hangen. Wat hielp me vandaag? Deze woensdag hielp het me om tegen mijn vriend gewoon te zeggen dat ik deze stem in mijn hoofd had en dat ik verwachtte dat die de hele dag er zou zijn. Zijn reactie: 'maar er is toch maar één manier om er achter te komen of je het kunt?' Op de één of andere manier hielp me dat al.

Het andere wat me hielp, was gewoon aan de slag gaan, met iets wat ik leuk vond. Ik zag op tegen het schrijven van tekst, dus in plaats daarvan ging ik de teksten die ik al had sorteren. Toen dat eenmaal gebeurd was, merkte ik op dat ik weer zin had in het schrijven van het boek. Nog een ander positief effect was dat ik zag dat ik toch best wel goede teksten had geschreven. (Want ja, mijn innerlijke criticus had mij duidelijk overtuigd dat alles wat ik al geschreven had, niet goed was.)

Wordt vervolgd!
Liefs

vrijdag 14 februari 2014

Tevredenheid met jezelf #2

Waarom kan een boom tevreden zijn
met gewoon staan?

Zonder werk, zonder hobby's, zonder iets te doen.

Enkel staand, bewegend in de wind

Waarom kan een bloem tevreden zijn
met enkel mooi zijn?

Zonder auto, of andere bezittingen.

Gewoon zijn, genietend in de zon

Waarom is het water tevreden
met alleen maar stromend bewegen?

Zonder make-up of speelgoed

Alleen maar stromen, elk moment

Waarom kunnen wij mensen
dat niet?

Gewoon tevreden,
met alles wat is.

We rennen
van hot naar her
Moeten van alles
meestal van onszelf

En vergeten
wie we eigenlijk zijn

Waarom is er zoveel nodig om tevreden te zijn met onszelf? 

donderdag 13 februari 2014

Tevredenheid met jezelf #1

Al een tijdje wil ik meer schrijven over fibromyalgie. Maar dat is best lastig. Want wat is interessant  voor jullie om te lezen? Wat vind ik interessant om te benoemen. Op een tekst vol klachten zitten jullie niet te wachten ;). Wat het ook moeilijk maakt, is dat veel dingen voor mij vanzelfsprekend zijn, waardoor ik er niet aan denk om erover te schrijven.

Nu dan toch een stukje over fibromyalgie.

Stelling: Als je fibromyalgie hebt (of ME/CVS) ben je minder tevreden met jezelf. 

Dit geldt niet voor iedereen, maar ik denk dat iedereen het wel herkend. Momenten dat je niet blij bent met jezelf, met wat je kunt doen. Veel mensen met fibromyalgie zullen in ieder geval een fase doorgaan waarin ontevredenheid met jezelf voorop staat.

Eigenlijk kan dat haast niet anders. Want het 'labeltje' fibromyalgie doet je beseffen dat jouw klachten chronisch zijn. Dat ze misschien wel de rest van je leven aanwezig blijven. Dan besef je dat je sommige van je dromen niet meer kunt realiseren, of dat je niet door kunt leven zoals je nu doet. Dat zorgt voor wrijving, want je wil zo veel! Hoe kun je nu leven zonder deze dromen?

In het klein kun je dit ook tegenkomen. Vaak ben ik al ontevreden over mezelf als ik op een dag (of in een week) niet genoeg heb gedaan. Volgens mezelf dan hè? Dan kijk ik terug en zie ik hoe weinig ik gedaan heb.

Toen ik eenmaal dit patroon in zag, vroeg ik me het volgende af: waarom hangt mijn zelfwaardering, mijn tevredenheid met mezelf, af van wat ik doe? Waarom hangt het niet af van wie ik ben? Zolang ik blijf denken dat ik bepaalde dingen moet doen, vergelijk ik mezelf met anderen die misschien wel veel op één dag kunnen doen. Ik leg mezelf eisen op waar ik niet aan kan voldoen. Of in ieder geval: ik ga me er niet beter van voelen.

Zo maak ik het mezelf veel ingewikkelder dan nodig. Maar het is heel moeilijk om een dag, of zelfs een deel van een dag, gewoon niets te doen en te genieten van wie ik ben. Ergens in mijn hoofd is er een verkeerde koppeling gemaakt, want zo zal ik nooit helemaal tevreden zijn: er is altijd nog wel iets wat moet gebeuren.

Waarschijnlijk, herken je dit wel, of niet? Ook als je geen fibromyalgie hebt.

Binnenkort meer!

Liefs

dinsdag 11 februari 2014

Vegetarisch eten op Lanzarote

Ook al ben ik ondertussen al weer twee weken terug, ik schrijf graag nog iets over het eten op Lanzarote. Gewoon, omdat ik als vegetariër dit graag van tevoren had geweten...

Normaal gesproken ben ik heel lastig met wat ik eet. (Zoals: geen suiker, geen gluten, niet veel gefrituurde dingen, geen e-nummers). Op vakantie heb ik dat grotendeels losgelaten. Alleen het vegetarisch eten, dat zal ik nooit loslaten.

Maar ook dat was eigenlijk vrij lastig. Van tevoren had ik op HappyCow (een wereldwijde website met een overzicht van vegetarische restaurants) opgezocht of er iets vegetarisch was op Lanzarote. Er waren 7 restaurants te vinden, waarvan er slechts één helemaal vegetarisch was. De rest was 'veg-friendly'. Als je bekijkt hoeveel restaurants er in totaal op Lanzarote zijn, dan is dat echt heel erg weinig.

Ik kwam er deze vakantie achter hoe vanzelfsprekend vegetarisch eten voor mij is. Hoe vanzelfsprekend dat dat overal kan. Ineens was het allemaal veel lastiger. Ik heb dan ook veel minder gevarieerd gegeten dan ik normaal doe.

De meeste restaurants hadden een soort van standaardkaart. Dat verbaasde me heel erg, omdat we dat in Nederland eigenlijk amper kennen. Hier onderscheiden restaurants zich door andere gerecht aan te bieden. Maar daar serveren heel veel restaurants dezelfde gerechten. Vegetarische opties zijn dan meestal alleen enkele tapas: (spaanse) tortilla, gegrilde pepers, gekookte/gefrituurde aardappelen met een saus en kaas van Lanzarote. Echt, bijna elk restaurant had dit!

Ik vind drie restaurants de vermelding waard:

- Café Nizar in Arrecife. Dit is een klein Libanees restaurantje wat veel vleesgerechten heeft, maar veel voorgerechten zijn vegetarisch. Je kunt ook een 'mezze' nemen, dan krijg je zeven kleine gerechtjes. Slechts één hiervan is niet vegetarisch.

- Casa Bozena in Puerto del Carmen. Dit is echt een heel schattig restaurantje, totaal geen standaardtoeristenrestaurant! Het leukste restaurant waar we gegeten hebben vond ik. Het is er altijd druk, alleen als je heel vroeg (18.00) komt, of heel laat, kun je een tafeltje krijgen. Ze hebben verschillende vegetarische gerechten, en ik vond het heel moeilijk om te kiezen.

- Sal y Pimienta in Puerto del Carmen. Normaal gesproken zou ik dit restaurant niet aanprijzen omdat het een typisch toeristenrestaurant is, met amper vegetarische gerechten. We waren dan ook helemaal niet van plan om hier te gaan eten, maar uiteindelijk deden we dit toch. Waarom? Omdat ze ter plekke vegetarische opties bedachten! Gewoon omdat ze ons graag wilden hebben denk ik. We aten risotto die niet op de kaart stond. (Het uitzicht, inclusief zonsondergang, was hier wel echt prachtig!

Dat is een zeker een tip in het laagseizoen: in de toeristische plaatsen staan er obers op de terrassen die je constant aanspreken en je graag willen binnenhalen. Vraag wat voor vegetarische gerechten ze hebben of wat er voor mogelijkheden zijn. Als het niet al te druk is, willen ze best wat verzinnen.

Een andere aanrader is (denk ik) Blooming Cactus in Puerto del Carmen. We hebben hier niet gegeten, maar dit is het enige restaurant op Lanzarote wat helemaal vegetarisch is. De kaart zag er goed uit!

Nog wat andere vegetarische tips:

- 'Housesalad' bevat altijd tonijn..
- De yoghurt in ons hotel bevatte gelatine. Ik snap echt niet waarom, want dat is toch niet nodig?
- Bij het nationaal park Timanfayo is ook een restaurant. Met een prachtige kaart (niet qua originele gerechten, maar qua aanduiding), waarop precies staat aangegeven wat vegetarisch is (ook wat glutenvrij is trouwens). Helaas bevatte de tortilla die ik bestelde ham. Ze waren zo aardig om een nieuwe, zonder ham te maken. Maar wel iets om op te letten dus ;)



zondag 9 februari 2014

Het dankwoord

Na al jullie lieve reacties op mijn achterflaptekst, schrijf ik vandaag graag (een deel van) mijn dankwoord voor het boek.

En dat is bijzonder, want eigenlijk was ik helemaal niet van plan om dat er in te doen. Dat heeft te maken met dat ik eigenlijk geen dank voelde voor mensen die me geholpen hadden. Want, die waren er niet. En dat komt dan weer omdat ik eigenlijk niet vertelde over mijn boek of geen hulp vroeg. Maar nu weet ik, dat positieve berichtjes me meer doen dan ik verwachtte. Het geeft me energie om door te gaan, en doorzettingsvermogen.

Dus, dank voor al jullie lieve berichtjes ;). (En ik vind het absoluut niet erg om vaker zulke berichtjes te ontvangen, hihi ).

Zo zou dat dan in mijn boek staan:

Dank aan iedereen die me lieve berichtjes stuurden, waarvan ik dacht dat ik ze niet nodig had, maar die me veel meer deden dan ik verwachtte. Dank!

;)

Liefs

vrijdag 7 februari 2014

Een achterflaptekst

Volgens mij heb ik het nog niet echt gezegd, maar dan doe ik het nu: van de gedichten die ik geschreven heb aan de hand van de liedjes die ik samen met jullie heb verzameld, wil ik een boek maken.

Zo, ik heb het gezegd. Waarom dit zo lastig is voor mij? Omdat ik het ene moment overtuigd ben dat ik het ga schrijven en dat het goed is. Het volgende moment twijfel ik enorm aan mezelf en geloof ik dat niemand het zal willen lezen. Dat is ook de reden waarom de meeste van mijn blogjes op dit moment niet heel positief en optimistisch zijn: het negatieve gevoel overheerst op het moment nogal in mijn hoofd.

Maar een boek heeft natuurlijk een achterflaptekst nodig. Een korte tekst, op de achterkant van het boek die er voor moet zorgen dat je het boek koopt. Gisteren schreef ik mijn eigen tekst. Of het ook echt de tekst wordt voor het boek, daar ben ik nog niet helemaal zeker van ;).

Op deze plek van dit boek, hoort een enthousiaste, lovende tekst te staan die jou zover krijgt om dit boek te kopen. Om eerlijk te zijn: ik heb geen idee waarom je het zou kopen. 
Maar misschien, omdat je van dans houdt. Dit verhaal gaat over een danseres en ja ze danst. Of als je van muziek houdt: dit boek bevat verwijzingen naar allerlei muziekstukken. Allemaal even mooi. Misschien zou je dit boek kopen omdat je introvert bent en je niet op je gemak voelt in groepen. In de hoofdpersoon in dit boek zul je dan veel herkennen. Misschien doe je tips op, of is het genoeg dat je jezelf herkent en weet dat je niet de enige bent. Misschien wil je de wereld wel veranderen, of jezelf. Het tweede gebeurt zeker in dit boek, het eerste is nog maar de vraag. Of misschien wil je wat lezen over persoonlijke ontwikkeling. Ook dat is in dit boek te vinden. 

Oké, ik geloof dat dit geen al te beste flaptekst is. Ik denk niet dat iemand het nu zou willen kopen. Misschien toch maar een andere tekst schrijven... ;) Hopelijk is het boek zelf beter...

Of zijn jullie stiekem toch wel een beetje benieuwd waar het over gaat?

Liefs

woensdag 5 februari 2014

Inspiratie stroomt

Vandaag voel ik vertrouwen

Ik voel het in mijn buik
Energie stroomt door mijn hele lichaam

Even richt ik me alleen maar
Op het creatieve proces

Het schrijven

Voor nu voldoende

Morgen kijk ik verder
Morgen ben ik onzeker
Over of het er wel komt


(En vraag me niet, hoe ik dit ineens 'bereikt' heb. Of hoe ik het vast kan houden. Ik zou het je niet kunnen vertellen. Dus, geniet ik er maar van. En zie morgen wel weer wat die dag brengt.)

Ik wens jou ook een fijne dag toe!

Liefs

maandag 3 februari 2014

Te veel geweldige creaties...

Onder het mom van 'op zoek naar inspiratie', zit ik uren achter de computer. Ik lees blogs die ik volg, klik door en vind nog meer moois. De prachtigste foodblogs, met heerlijke recepten en geweldige foto's. Blogs met verhalen, creaties, noem maar op.

Maar stiekem, krijg ik niet zoveel inspiratie van deze overload aan informatie. Ik vergaap me aan alle prachtige dingen en bedenk me dan vooral wat ik niet ben en kan. Want ik heb geen foodblog, ik heb geen vernieuwende recepten en kan al helemaal geen mooie foto's maken. En er bestaan al zoveel foodblogs...

Dus zo zit ik uren achter de computer. Met een wazig hoofd dat voelt alsof er watten in zitten ga ik toch maar even wat anders doen. Ik probeer een boek te lezen maar mijn concentratie is weg. Zal ik dan toch nog maar wat achter de computer gaan doen? Maar ik weet dat dat er op neer komt dat ik weer verder ga surfen.

Vandaag koos ik er voor om naar buiten te gaan. En die eerste paar momenten buiten, de eerste paar minuten doen me het meest. Ik krijg inspiratie en kom tot rust. Helaas vergeet ik bijna altijd om een notitieboekje mee te nemen, dus veel van mijn inspiratie zakt weer weg.

Vandaag brengt me meer dan alleen inspiratie. Mijn hoofd vol watten is nog niet verdwenen, maar ik voel wel rust. Ergens voel ik, ver onder al mijn lagen van onzekerheid, dat ik ook wat bij te dragen heb aan deze wereld. En dat geeft me rust.

Voor nu dan. Wie weet hoelang het duurt.. Vast niet heel lang.

Liefs

zaterdag 1 februari 2014

Schrijven: dromen, wagen of wachten?



Daar zit ik dan. Anderhalf notitieboekje vol met 100 gedichten of (hele) korte verhalen. Sinds ik bijna twee weken geleden het laatste gedicht schreef heb ik ze beide niet meer open gedaan. Nu ik terug ben van vakantie is dat een goed moment om ze open te doen en te lezen. Ze te beoordelen en over te typen. Maar ja, wat ga ik er dan mee doen? 

Vanaf het moment dat ik begon was ik van plan de gedichten te bundelen en er een ebook van te maken. Met bij elk gedicht de link naar de bijbehorende muziek. Dat idee maakte het leuk om er mee bezig te zijn en het echt te doen. Alleen nu het af is, heb ik toch wel twijfels over dat ebook. 

Toen ik begon, begon ik met een denkbeeldige situatie. Nu ik klaar ben, zie ik hoeveel het over mijn eigen persoonlijke proces gaat. 
Zit iemand daar op te wachten? 
Is het wel van goede kwaliteit? 
Moet ik niet nog jaren wachten, tot ik zoveel ervaring heb en het heel goed is? 

Ach, ik stel mezelf die vragen nog even, voorlopig. Maar wel terwijl ik mijn boekjes opendoe en ga typen.

Liefs