woensdag 18 juni 2014

Duivenleven

Eigenlijk wil ik al twee weken iets schrijven over duiven.


Over hoe leuk ik het vond om te zien hoe ze een nestje bouwden. Elke keer kwam duif 1 aangevlogen met een takje, van heel ver (nee takjes uit eigen tuin zijn niet geschikt!) en liet duif 2 deze rangschikken in het nestje. Minstens een derde van de takjes viel naar beneden en het nest leek me niet al te stabiel. Maar, duif 1 (en duif 2) gaven het niet op. Elke keer kwam duif 1 weer aanzetten met 1 takje.

Hoe zou het zijn om een duif te zijn? Eindeloos geduldig, telkens weer hetzelfde nest opbouwen.


Daarna wisselden ze elkaar af, om en om zaten ze uren lang op het nestje.

Hoe zou het zijn om een duif te zijn? Eindeloos zittend. Helemaal niets hoeven te doen. Zou een duif mediteren terwijl ze haar eieren uitbroedt?

Ja, ik bewonderde die twee duiven wel.

Totdat, we thuis kwamen en de duiven nergens te bekennen waren. Er lagen enkel nog wat veertjes op de grond... Duif 2 (of 1, dat weet ik niet zeker..) kwam vandaag meerdere keren aangevlogen en riep naar duif 1. Ach, wat een zielig einde van dit verhaal. Ik hoopte op kleine, schattige miniduifjes.

Nee, vandaag bewonder ik het leven van een duif niet.